Zgodnie z art. 446 § 4 k.c z uwagi na cierpienie i ból po stracie osoby najbliższej przysługuje dla niej zadośćuczynienie. Praktyka Ubezpieczycieli jest w tego typu przypadkach nieubłagana i coraz częściej odmawiają wypłaty świadczenia dla uprawnionego wnuka argumentując to w ten sposób, że „uprawnionymi do żądania kompensaty na podstawie art.446 par.4 k.c. są członkowie rodziny zmarłego, przy czym muszą to być najbliżsi członkowie tej rodziny.”
Z pomocą przychodzą firmy odszkodowawcze oraz sądy, które w obiektywny sposób analizują relacje łączące osoby i oceniają daną sytuację.
W jakich przypadkach należy się zadośćuczynienie?
W tym miejscu należy podkreślić, że decydujące dla zaliczenia do tego kręgu jest przede wszystkim poczucie bliskości i wspólności, więzy emocjonalne i uczuciowe. Wszystkie te czynniki wynikają nie tylko ze ścisłego pokrewieństwa (np. matka - syn). O bliskości decyduje faktyczny układ stosunków łączących zmarłego z osobą żądającą świadczenia. Zadośćuczynienie ma zrekompensować straty niemajątkowe wywołane przez śmierć najbliższego członka rodziny, a istota szkody niemajątkowej wiąże się z naruszeniem także czysto subiektywnych przeżyć danej osoby. Odszkodowanie za śmierć babci może przysługiwać przede wszystkim, tym, którzy wykażą łączącą więź np. w formie fotografii ze zmarłym członkiem rodziny.
Łączące więzi a odszkodowanie
Wnuk jest kolejną osobą, która może ubiegać się o stosowne zadośćuczynienie po śmierci babci. Aby było to jednak możliwe koniecznym jest spełnienie ważnego warunku, a mianowicie wykazanie silnego związku emocjonalnego oraz faktu otrzymywania od wnuka wsparcia finansowego. W konkretnym przypadku koniecznym jest wykazanie, że śmierć babci wywarła spory wpływ na psychikę wnuka, co w istotny sposób zmieniło jego zachowanie i osobowość. Wymaganym jest wykazanie że wnuk był silnie związany ze zmarłą babcią pod względem emocjonalnym. Ponadto śmierć babci okazała się dla niego traumatycznym wydarzeniem, które spowodowało negatywny wpływ na jego stan psychiczny oraz emocjonalny.
Wymaganym jest wykazanie, że wnuk długo przeżywał żałobę po stracie babci i nadal (pomimo upływu czasu) odczuwa pustkę, żal i nie jest w stanie powrócić do normalnego funkcjonowania. Uwypuklenie takich zachowań, jak dawanie motywacji i chęci zarówno do życia, jak i pracy, wspólne spędzanie czasu na zabawie, spacerach, czy rozmowach w istotnym stopniu przyczyni się do zobrazowania więzi łączących babcię z wnukiem (wnuczką). W konsekwencji doprowadzi to do uznania zgłoszonego roszczenia za zasadne. Pomocne może okazać się także wykazanie łączących babcię z wnukiem zależności finansowych.
To zatem wykazanie istnienia pomiędzy wnukiem, a zmarłą babcią szczególnej więzi, budowanej i pielęgnowanej od najmłodszych lat życia wnuka jest najistotniejszą kwestią, na której należy się skupić przy uzasadnieniu roszczenia. Wnuk może zatem ubiegać się o zadośćuczynienie za śmierć babci, ale jeśli udowodni silny związek emocjonalny oraz fakt otrzymywania od niego wsparcia finansowego.
